Informacje pielęgniarki szkolnej

One są wśród nas — dzieci z zaburzeniami emocjonalnymi, dysleksją, słabo widzące, z uszkodzonym narządem słuchu, upośledzeniem umysłowym, Aspergerem, z trudnościami
w czytaniu i pisaniu, dzieci przewlekle chore, dzieci wybitnie zdolne i wiele innych.

Czy je znamy? Czy rozumiemy ich trudności? Czy chcemy i potrafimy im pomóc?
Doświadczenia wielu krajów, a także nasze, polskie doświadczenia
szkolnictwa integracyjnego wskazują, że dzieci z zaburzeniami rozwoju
i tzw. specjalnymi potrzebami edukacyjnymi nie muszą uczyć się w odrębnych szkołach
i być izolowane od swoich rówieśników. Mogą uczyć się i być razem ze wszystkimi
— pod warunkiem, że będziemy chcieli je bliżej poznać, dostrzec ich podobieństwo
i odrębność oraz uwzględnić obydwie właściwości w procesie uczenia, wychowania
i budowania przyjaznych relacji z otoczeniem.

Dziś obchodzimy Światowy Dzień Cukrzycy i dlatego chciałabym wyjaśnić Wam, co to za choroba, a przede wszystkim pokazać różnice miedzy cukrzycą typu1 a cukrzycą typu 2.

Te typy cukrzycy różnią się od siebie i działają w zasadzie jak dwie odrębne choroby.

Cukrzyca NIE jest chorobą zakaźną, NIE można się nią
„zarazić” przez kontakt z osobą chorą!

U chorych na cukrzycę typu 1 dochodzi do zniszczenia komórek beta
trzustki, które jako jedyne produkują w organizmie człowieka insulinę.

Ten rodzaj cukrzycy od początku leczenia wymaga podawania insuliny, która jest lekiem ratującym życie.
Cukrzyca typu 1 jest choroba z grupy autoimmunologicznych. W tej chorobie trzustka została zniszczona przez autoprzeciwciała i nie produkuje w ogóle insuliny.

Przyczyną cukrzyca typu 2 jest niestety diabetogenny (procukrzycowy) styl życia.

 

Jakie są jeszcze różnice?

 

• W chwili zachorowania osoba mająca cukrzycę typu 1 jest zazwyczaj szczupła, natomiast osoba chorująca na cukrzyce 2 najczęściej jest otyła.

 

• W cukrzycy typu 1 znajdujemy autoprzeciwciała, a w cukrzycy typu 2 nie ma tych autoprzeciwciał.

 

 

• Początek cukrzycy typu 1 jest zazwyczaj ostry, choroba zaczyna się bardzo szybko i u pacjentów rozwija się zakwaszenie organizmu. Dziecko źle się czuje, szybko traci na wadze, dużo pije, może dojść do utraty przytomności.

 

• Cukrzyca typu 2 rozwija się wolno, początek jest prawie niezauważalny przez pacjenta. Chory zaczyna zauważać, ze cos się dzieje, gdy poziom cukru jest powyżej 300 mg/dl

 

 

• Podstawą terapii w cukrzycy typu 1 jest insulina, podawana za pomocą wstrzyknięć podskórnych albo pompy. Natomiast cukrzycę typu 2  leczymy najpierw tabletkami.

 

• Cukrzyca typu 1 dotyczy najczęściej dzieci i młodzieży, ale może występować w każdym wieku.

 

• Cukrzyca typu 2 dotyczy starszych grup wiekowych, choć obecnie wiek się obniża i chorują na nie również osoby młodsze, a nawet dzieci.